Μαγιακόφσκι, Βλαντίμιρ Βλαντιμίροβιτς

(Vladimir Vladimirovich Mayakovsky, Μπαγκντάντι [σημερινό Μαγιακόφσκι], Γεωργία 1893 – Μόσχα 1930). Ρώσος ποιητής. Το 1906, μετά τον θάνατο του πατέρα του, που ήταν επιθεωρητής δασών, η οικογένεια Μ. εγκαταστάθηκε στη Μόσχα. Ο νεαρός Βλαντίμιρ, αφού τελείωσε το γυμνάσιο, σπούδασε στο Ινστιτούτο Ζωγραφικής, Γλυπτικής και Αρχιτεκτονικής. Έγινε μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (μπολσεβίκοι), συνελήφθη και τέθηκε υπό αστυνομική παρακολούθηση. Το 1912, μαζί με τον Χλιεμπνίκοφ και τον ζωγράφο και ποιητή Δαβίδ Μπουρλιούκ, έγραψε το φουτουριστικό μανιφέστο Μπάτσος στο κοινό γούστο και, συγχρόνως, εξέδωσε τα πρώτα του ποιήματα. Η συμμετοχή του Μ. στον ρωσικό φουτουρισμό είχε ουσιαστική σημασία και για το κίνημα και για τον ποιητή. Αλλά το νεανικό έργο του Μ. φωτίζεται καλύτερα μέσα στα πλαίσια των αποκαλούμενων καταραμένων ποιητών παρά στο πλαίσιο των φουτουριστικών πειραμάτων. Το 1913 παρουσιάστηκε στην Αγία Πετρούπολη η τραγωδία Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι στην οποία ο συγγραφέας Μ. είχε και τον ρόλο του πρωταγωνιστή. Ο Μ. έμεινε δεμένος με το θέαμα (τσίρκο, κινηματογράφο, θέατρο) σε όλη τη δημιουργική του παραγωγή και όχι μόνο με τα άλλα θεατρικά έργα του –Γελοίο μυστήριο (1918), Ο κοριός (1929) και Το κάτεργο (1930)– αλλά και με όλη του την ποίηση, η οποία αποτελεί ένα είδος βέβηλης ιεροτελεστίας, όπου, πάνω στη σκηνή του σύμπαντος και της ιστορίας, κινείται ο μαγιακοφσκικός λυρικός ήρωας με την απέραντη αγωνία του και την θέλησή του για το καλό, με το απειλητικό αίσθημα του θανάτου και με την απόφαση να αναδημιουργήσει τη ζωή. Γίνεται λοιπόν κατανοητός ο λόγος για τον οποίο για τον Μ. δεν υπήρχε πρόβλημα εάν θα δεχόταν ή όχι την επανάσταση· τη δέχτηκε αμέσως σαν δική του. Οργανικά, το έργο του Μ. περνά από τα προεπαναστατικά ποιήματα, όπως τα Σύννεφο με παντελόνια (1915), Ο αυλός του σπονδυλωτού (1915) και Ο άνθρωπος (1916-17), στο μετεπαναστατικό επικολυρικό έργο του, στα δημιουργήματα δράσης και προπαγάνδας, στη σάτιρα εναντίον του κακού που υπονόμευε την επανάσταση, δηλαδή της γραφειοκρατίας. Τα κείμενα αυτής της περιόδου –τα ποιήματα Ωδή στην επανάσταση (1918), Αριστερή πορεία (1919), Γι’ αυτό (1923), Βλαντίμιρ Ίλιτς Λένιν (1924) κλπ.– διακρίνονται πάντα για τη μεγάλη αυθεντικότητα των αισθημάτων και των οραμάτων που εκφράζουν. Μετά το 1925 ταξίδεψε στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, στο Μεξικό και στην Κούβα. Καρπός των εντυπώσεών του ήταν μια σειρά ποιημάτων και δηκτικών σκετς που κυκλοφόρησε με τον τίτλο Η δική μου ανακάλυψη της Αμερικής (1926). Το τελευταίο έργο του Μ., ένα από τα πιο υψηλά δημιουργήματα της ποίησής του, είναι ο πρόλογος ενός ποιήματος που έμεινε ημιτελές, με τον τίτλο Μεγαλόφωνα (1930). Σε αυτό διακρίνεται η μεγαλειώδης κατάληξη της ιστορίας της μαγιακοφσκικής ψυχής, μιας ιστορίας όπου το δημόσιο και το ατομικό ζούσαν πάντα μια κοινή μοίρα. Τον Απρίλιο του 1930 ο Μ. αυτοκτόνησε. Στην τελευταία σελίδα του έγραψε: «Συγχωρήστε με. Δεν είν’ αυτός ο σωστός τρόπος (δεν τον συνιστώ σε άλλους) αλλά δεν έχω διέξοδο». Ο Ρώσος ποιητής Βλαντίμιρ Βλαντιμίροβιτς Μαγιακόφσκι. Προπαγανδιστική αφίσα (1919) εναντίον του στρατηγού Βράγκελ, εχθρού του μπολσεβικισμού.